Failing forward: mooie woorden die een intensief weekend afsluiten. Nisandeh Neta staat voor een zaal met een man of twaalfhonderd. Nadat hij over zichzelf zegt niet een emotioneel type te zijn, besteedt hij lang en veel aandacht aan het bedanken van zijn team van circa veertig vrijwilligers, één van zijn trouwste steun en toeverlaten in het bijzonder en zijn twintig koppige professionele team in het algemeen. Is het zijn self proclaimed gebrek aan emoties, dat mij plaatsvervangend diep roert? Nee, hij brengt buckets met emoties over. Wat zeg ik: hij stort ze over ons uit. Wij de deelnemers aan het zoveelste Business Boot Camp dat plaatsvindt in het Congres Centrum Nieuwegein.

Hij doet het al het hele weekend. En ik geniet er intens van. Als cherry on the cake, staat Nisandeh Neta na afloop van de twee daagse one man show onder aan zijn podium klaar om hugs (uit) te delen. Dat doet hij met een stuk of veertig enthousiaste deelnemers. We wachten geduldig op onze beurt.

Ik denk aan Amma. De knuffelguru die in september drie dagen in de Expohal van Houten recipieerde. In drie dagen komen tienduizenden Nederlanders bij haar een hug halen. Niet meer, niet minder. Ze heeft de wereld over, miljoenen hugs gedeeld. Bijzonder.

Amma’s hug is moeder aarde. Maar Nisandeh blijkt ook hugable. Ervaar ik met genoegen. Wel heel anders. Natuurlijk. Net voor ik aan de beurt ben zeg ik tegen een jongen naast me: ik ben zelfs een beetje zenuwachtig nu, door de excitement om Nisandeh Neta van zo dichtbij mee te maken. De jongen bevestigt mijn gevoel. Hij ook! In de rij bij Amma, die zo lang is dat het wachten integraal onderdeel is van de hele Amma beleving, werd ik langzaam maar zeker steeds rustiger, kwam ik bij mezelf.  Bij Nisandeh Neta dus niet.

Dan stel ik me voor dat Amma en Nisandeh elkaar huggen. Dat dat goed zou zijn voor de wereld en ook voor hunzelf. Het verschil tussen beide hugs is dat je bij Nisandeh geeft en bij Amma ontvangt. Allebei een even belangrijke kunst. In the doing kom je erachter hoe gevorderd je bent. It’s all in the doing.

Geld is energie. Alles is energie dus geld ook. Specifiek is dat geconcentreerde, volle energie meer geld representeert dan lage energie. Het is niet verwonderlijk maar opent toch weer even mijn ogen. Ik plak eraan vast dat in business emoties geld zijn. Alles is geld in business. Dus ook emoties.

Ik bewonder de waterindustrie dat ze in Nederland mensen zover krijgt harde euro’s te betalen voor een product dat gratis en voor iedereen in je eigen huis verkrijgbaar is,  zo voor de hand liggend zelfs dat je er niets anders voor hoeft te doen dan een kraan opendraaien. Geen boodschappentas die over straat of de trap omhoog wordt getild, geen extra petflessen aan de afvalberg toevoegen of de foot print van recycling nodig maken en geen grote corporates wiens zakken nog eens worden gespekt. Waarna ze met deze onzinnige omzet, onzinnige reclame maken. Misschien als we eerst minimaal dertig euro betaald hebben voor een cool Join The Pipe waterfles, kan het door onze geconditioneerde beugel water uit de kraan te drinken. Misschien dan…

Zo ook de mensen die van lucht of adem hun business hebben gemaakt. Wie verzint dat? Ademhalingsconsulenten, mindfull breathing therapeuten of breath of fire trainers zijn voor mij lichtende voorbeelden. In de lucht business. ‘Wat verkoop jij?’  ‘Verse adem’. Hulde! Het onderscheid met water is groot. In mijn ogen is gebotteld plat water in Nederland voor mensen die het echt niet begrepen hebben. Adem en lucht daarentegen zijn voor mensen die het wél begrepen hebben.

En nu ik. Mijn product komt me en de meesten van ons zomaar aanwaaien. Het overkomt ons zomaar, we komen er in om en weten vaak niet hoe we ervan af moeten komen. Emoties. En de min of meer onbewuste, niet controlerende mens als leidend of lijdend voorwerp. Waarom verkóóp ik dan emoties als we er allemaal al zoveel van hebben? Net als water uit de kraan en de lucht die we ademen!

Omdat er iets opvallends is met ons. Ons de moderne mens; ons de deliver on demand expectation consument. Wij laten vooral niets over aan het toeval, aan organische ontwikkeling or the natural course of events. Wij weten niet beter dan dat we moeten controleren. We moeten processen beheersen. Maakt niet uit of ze maatschappelijk, economisch of persoonlijk zijn. Een gebrek aan controle maakt onhandelbaar en ongelukkig. Dus wat doen we? Just acquire the stuff when we’re up to it.

So we think we can … control. Emoties oproepen wanneer ze te pas komen en ze vervolgens direct een plekje geven, een safe haven, zodat we het gevoel hebben er niet door geleefd te worden. Maar ze op een veilige manier ‘slechts’ beleven.  Dat is wat we willen.

Er ligt een universum van verschil tussen spontaan onstane emoties en bewust opgeroepen sentiment. De hebzucht die naar boven komt wanneer een goed verdienende vrouw langs een etalage met Louis Vuitton tassen loopt, is een door LVMH bewust opgeroepen emotie. Het enthousiast-projectionisme dat een klein teer baby’tje teweegbrengt, is een door moeder natuur ontworpen sentiment. Human nature versus man made.

Als je gaat eten in een restaurant zorgen het weloverwogen kaarslicht, de charmante kelner, de zinnenstrelende smaakbelevingen en het feit op zich dat je er bewust iets tegenover stelt (geld) voor een ervaring op bestelling. Consumeer dezelfde zwezerik thuis aan de keukentafel en je ontbeert de verrijkende ervaring. Waarom? Omdat het knopje ’emotie’ niet wordt ingedrukt.

Handel in emoties. Ik leer het product beter uit-leggen. Want dat verkoopt beter. Voor nu houden we het hier bij: emoties bewust ten gelde maken zodat je ze aan kunt wenden voor bepaalde doeleinden. Waar het om gaat is het je bewustmaken van die emoties en ‘the set of tools’ vinden waarmee de emoties in elkaar worden gezet.

Exciting!