“Only the present moment contains life.” ― Thích Nhất Hạnh –
Ik ben de flat van mijn overleden peettante aan het uitruimen. Overmorgen rijdt de verhuiswagen voor. Het vacuüm dat ik aantref is als een groot zwart gat in het heelal. Het zuigt alles wat dichtbij genoeg is naar zich toe en neemt het op. Om in het grote niets te verdwijnen. Ik kom dichtbij genoeg. Als ik uren later vertrek uit de flat kost het me moeite en veel tranen om weer terug te komen in mijn eigen universum. Landen op deze aarde met beide voeten weer stevig op de grond, duurt nog veel langer. If ever.
‘Het is wat’
‘Wat is wat?’
‘Wat je achterlaat als je er niet meer bent’
‘Of waar ik me druk om maak; waarmee ik me onledig hou in het dagelijks leven’
Onledig, mooi woord. Veel meer dan dat is het niet. We houden ons onledig. Met gedachtes en emoties als een vaak te overheersend sausje. Sausje bij het leven, sausje dat het leven bedekt.
‘Welk sausje wil je erbij?’
Waarom houden we ons on-ledig? De wijzen en spirituelen onder ons verheerlijken juist die ledigheid en zelf fantaseren we maar wat graag over het grote nietsdoen. Lees de glossy’s erop na, bezoek een retraite oord of ga gewoon op vakantie. Hoofd leegmaken is het devies. Het is de paradox van ons bestaan. Niets doen waarvoor je veel betaalt. Dat dan weer wel. Want als het gratis niets doen is, dan is het not done. Het grote niets doen mag je alleen verheerlijken als je het druk hebt (met geld verdienen).
Totdat ik in hun flat kom. Ik schuif één van de honderden c.d’s in de Bang&Olufsen. De c.d’s zijn in wezen al net zo verouderd als het meeste wat ik er aantref. Streaming en minimale opslagcapaciteit zijn de toekomst wordt me verteld door mijn vriend Rob afgelopen zondag. En wat dan met de materiële inhoud van wat er achterblijft na haar dood, vraag ik me af? Emoties klampen zich vast aan Shakespeare’s Complete Works, aan een etsje van een pruimenbloesemtak, aan bladmuziek van Händels Joshua. Weggeefertjes zijn het. Want wat moet je anders met emoties? Ik draag er meer met me mee dan me lief is. En toch verzamel ik in die flat een in mijn eigen ogen overdreven hoeveelheid aan emoties. Twintig pakken bedrukte papieren servetten, waarom gooi ik ze in ledigheidsnaam niet weg? Zakmesjes, pennen, een theepot nieuw in de doos, vinyl langspeelplaten en singletjes, taartbordjes, twee sierkussens, een damspel, heel veel boeken en nog veel meer c.d’s. Ik pak het allemaal in om het bij me te houden. Het zijn emoties realiseer ik me nu. Emoties van dierbaarheid, van geen afscheid kunnen nemen, van vasthouden aan wat voorbij is, van facetten die mijn identiteit vormen en mogelijkerwijs invulling geven aan mijn toekomst. Ze moeten worden samengebracht met alle andere baggage die ik al verzamelde in dit leven en die de toekomst mede bepaalt, van dit leven, voor wat het waard is. Het is de nagedachtenis, nee, het respect voor een voorbij leven, wat maakt dat niet alles naar de kringloop mag. Nog niet.