Nu ik een blog heb, knaagt er constant iets aan me. Publiceren! roept het. Alleen als je iets zinnigs te melden hebt, komt het uit een andere hoek. Uit welke hoek komt die stem die me tegenhoudt, die me terugroept? Die stem die me al voor zo ontzettend veel dingen heeft behoed en me al aan even zoveel dingen voorbij heeft laten gaan. Ik heb niet de illusie dat ik zelf beslis over ‘ernaar luisteren’ of ‘in de wind slaan’. Mijn stemming doet dat. Mijn stemming maakt dat ik luister of niet. Het is de stem mijn vader, van een leraar of van de nieuwslezeres. Ik neem de stem in acht of verwijs deze naar het grote oneindige niets.

Ik vind wat ik nu hier te zeggen heb zinnig. Omdat ik delen an sich zinnig vind en zie als de zinnigheid van deze zinnen. Met publicatie in het verschiet.

De afgelopen week speelde er een zinnetje door mijn hoofd. Het zinnespelletje heeft tot gevolg dat ik dit blog rustig heb laten rusten. Het verstilde mijn verstand dat roept: Publiceren!

Het zinnetje is: ‘words are overrated’.

Ik nam het bewust tot me tijdens het kijken naar een film over een voettocht van acht maanden door de Australische outback, door een jonge vrouw. Haar gezelschap bestond uit drie kamelen en tijdens een klein stukje werd ze daarbij vergezeld door een oude wijze Aborigonal. Hij verstaat de taal der mensen (en dieren) bijzonder goed. Maar hij wisselt geen verstaanbare woorden met de Kaukasische hoofdpersoon. Words are overrated anyway.

Ze delen iets dat krachtiger is dan woorden.

Nu ik al schrijvende letterlijk en figuurlijk ‘tot bezinning’ kom, realiseer ik me dat woorden weliswaar overschat worden, net als peperdure horloges, maar dat dat niet betekent dat woorden niets waard zijn. Het betekent wel dat ze bijvoorbeeld ook net zo goed onderschat worden, of misverstaan.

Op waarde schatten is de kunst. Zoals het ingenieuze uurwerk van een peperduur horloge: niet van onschatbare waarde, maar daarom en zeker ook niet, waardeloos.

Dat woorden in grote getale, overschat worden, toont de kracht van de minimalistische Japanse haiku en de all American one-liner. Hoe minder woorden, hoe meer zin. Dat maakt woorden net zo min zinloos als het overprijste horloge met zijn ingenieuze uurwerk.

Maar waartoe dienen die woorden en uurwerken van onschatbare waarde dan? Indien ze beide zo precies en uitgemeten mogelijk zijn.

Op zoek naar de essentie. En het delen daarvan. Naar waar het allemaal om draait, nauwkeurig als een uurwerk.

Zoals uurwerken er zijn om essentie uit te drukken in tijd, zijn woorden er ook om essentie uit te drukken. Maar in wat doen ze dat dan? In communicatie? Dat komt in mijn hoofd op. Ik verwijs maar even naar de titel van mijn verzameling woorden die ik voor dit blog genereer: words meaning to connect. Of drukken woorden in essentie iets anders uit?

You tell me! Ik ga intussen even kijken in het oneindige, tijdloos en metafysisch, het grote niets. De bepaling van tijd, plaats en handeling uit het oog verliezen en dan met een natuurlijk zinnig antwoord op de proppen komen. Dat is wat ik ga doen!