Gisteren leuk gesprek gehad met Andreas Koch van Studio Welgelegen te Vreeland. We bevinden ons op een ge-update voormalig boerderijencomplex dat haar naam werkelijk eer aandoet. Met back drops van een authentieke molen, schapen en prachtig groene weilanden, keurig omzoomd met rustieke sloten. Vreeland – land van vre(d)e – ligt bij Loenen en Nederhorst ten Berg. Holland op haar mooist, gegoten in een vorm van vredige rijkdom. 

Andreas is een wervelende gastheer, binnenhuisdecorateur met een voorliefde voor Louis XIV en Louis XV interieurs – het onderscheid ertussen legde mijn oma mij ooit uit. Projectontwikkelaars’ motivator is wel een mooie omschrijving voor wat hij onder andere doet, en hun consultant. Daarnaast is hij een ambassadeurszoon en kleinzoon van de schilder Pyke Koch voor wiens belangrijk Nederlands erfgoed Andreas een stichting in het leven riep. Momenteel werkt aan de vernieuwing van zijn website AKstudios.nl waarop zijn uiteenlopende projecten worden samengebracht. Als gemeenschappelijke noemer te vatten onder de omschrijving: vormgeven aan zijn zin voor esthetiek. De stille en at the same time volle vredigheid van waar we zijn, treft me terwijl ik prettig word beziggehouden door Andreas talent in name dropping. 

Hij laat me een tijdschrift zien, waarin in een verschillende pagina’s tellend artikel een indrukwekkend mooi appartement te Versailles bij Parijs wordt gecovered, voor het nageslacht gered van haar vervallen staat door Andreas Koch. De foto’s zijn prachtig. Mijn blik blijft even rusten op een zin uit het artikel, gewijd aan wat achtergrond informatie over het kasteel van Versailles. De zeventiende eeuwse schilder LeBrun wordt genoemd. Samen met Le Nôtre en Vautre vormde hij het driemanschap dat verantwoordelijk was voor de aanleg van het even fenomenale als beruchte paleis der paleizen van Versailles. De moeder van mijn oma was een LeBrun. En ik begrijp waarom het onderscheid tussen le style Louis XIV en le style Louis XV uberhaupt bij me opkomt: wondere wereld van de associatieve geest.

Van Studio Welgelegen te Vreeland als huurbare locatie komen we te praten over wat blijkt onze gezamenlijke achtergrond als historici. Aan de weelderig groene backdrop van boerenlandschap wordt die van onze persoonlijke achtergrond toegevoegd. Het schakeert de kleuren. Waarin een aardig motiefje wordt aangebracht door wat gemeenschappelijke buitenland ervaringen. Ze zijn zo uiteenlopend als van student zijn in Parijs tot aan onze beider kennismaking met de Osmenia familie in de Filipijnen. Het wondere belang van associatie en herkenning. 

Totdat we, wat ik inmiddels ervaren heb als onvermijdelijk onder moderne historici en wat zeker gezien Andreas achtergrond als ambassadeurszoon onontkombaar is, komen te praten over politiek. Voor Andreas is het politieke landschap een in belangrijke mate bepalende factor voor de Nederlandse samenleving. De trechter waar alles doorheen moet, zoals hij het mooi uitdrukt. Ik werp tegen dat de Nederlands politieke arena juist verworden is tot een slechts zichzelf onderhoudend en verder niemand dan zichzelf dienend gegeven. 

Hij vertelt over een vriend van hem die een grootschalig Europees enqueteproject opzet. Door hemzelf aangestelde ambassadeurs in alle hoofdsteden van Europa peilen de publieke opinie met betrekking tot de Europese Unie. Andreas is gevraagd als ambassadeur van Luxemburg. En dat brengt mij op één van mijn eigen stokpaardjes: andersoortige stromingen met charismatische voorvechters die veel meer impact hebben op de belevingswereld van burgers en buitenlui dan onze poldermodel politiek. Via juist niet politieke kanalen worden veel grotere dingen tot stand gebracht, waarvan de impact in mijn ogen veel belangrijker is dan in ieder geval de Néderlandse politiek. Ik noem als voorbeeld het indrukwekkende MasterPeace van Ilco van der Linde.  Andreas en ik zitten wat dit betreft niet op dezelfde lijn en dat maakt ons gesprek boeiend.

Juli 2010. Ik bevind me op een bootje van een sealife onderzoekscentrum voor de Middellandse zeekust van Tarifa, Zuid Spanje. Geen surfers vandaag. Het water is kalm. De boot heeft een stuk of vijftien mensen aan boord. Onze nieuwsgierigheid naar dolfijnen in de Straat van Gibraltar en het verlangen een glimp op te vangen van de grootste walvis ter wereld: de blauwe vinvis, brengen ons hier en verder. De Straat van Gibraltar is één van de drukste highways ter zee; underwater highway moet ik zeggen. De migratiestromen in en uit het warmste badje van ons werelddeel zijn enorm. Dolfijnen komen zich vrolijk tegoed doen aan de outburst van vissen die zich trechtert richting de Atlantische oceaan. En in juli migreren hier zelfs de fenomenale blauwe vinvissen. Spannend! 

Marokko is in zicht. Grote industriele visserschepen maken plaats voor vissersbootjes zo klein dat ze bemand worden door slechts één of twee met hand held hengels vissende vissers. De ultimate catch is een bluefin tuna die voor zoveel als een halve ton aan Japan kan worden verkocht. Het zijn de goudzoekers ter zee, omfloerst met een zweem van romantiek die gelijk keihard teniet wordt gedaan door mijn besef van het peperdure kansspel der uitstervende species. Enerverend landschap! 

En dan varen we er zo ongeveer overheen. Twee blauwe vinvissen. Moeder en kind. Adembenemend. Het schouwspel maakt de tongen los op onze motorboot. En ik raak aan de praat met een blonde Nederlander die me vertelt in de heuvels van Granada te wonen en niet voor het eerst aanmonstert op deze boot voor een dolfin trip. Hij begint te vertellen over MasterPeace. Het net nog enorm boeiende zeelandschap vormt nu slechts een rustgevende backdrop voor de mans enthousiasme. 

In september 2014 gaat het plaatsvinden. Daar op dat bootje midden tussen de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan lijkt 2014 een eeuwigheid ver weg. Muziekbands van met elkaar in oorlog verkerende landen zullen gezamenlijk het podium betreden. Bij de pyramides van Cairo. In tegenstelling tot Paulo Coelho’s hoofdpersoon in de Alchemist, zal de reiziger er het antwoord op de meest vreselijke vraagstukken ter wereld vinden in de vorm van het MasterPeace concert. Een enorm bevrijdingsconcert, verkondigt de charismatische oprichter van het Nederlandse Bevrijdingspop en het internationaal gevierde Dance4Life. Ik zit naast Ilco van der Linde. En ik vind het prachtig. 

Wat toen een eeuwigheid leek is na drieëneenhalf jaar verworden tot een overzichtelijke aaneenschakeling van feitjes en gebeurtenissen. Daar weten historici alles van. In mijn beleving treedt meer en meer op de voorgrond de publiciteitscampagne die Ilco van der Linde de afgelopen jaren geheel eigenmachtig uit de grond weet te stampen. Mijn respect is groot. 

Het begon met dat ik twee of drie jaar geleden bij de Hema de mogelijkheid zag aangeboden om je eigen schoolagenda te ontwerpen. Je eigen ontwerp baseerde zich op verschillende thema’s waaruit je kon kiezen. Eén ervan was MasterPeace. Wat een marketing tool om middelbare scholieren aan te spreken. Wow Ilco, petje af. Nu hoef ik er allang niet meer voor de deur uit. MasterPeace komt bijna dagelijks voorbij op mijn persoonlijke whiteboard waar social media rules en waarin Ilco van der Linde excelleert. Walk the talk noemt hij het zelf. And frankly, that’s all he does it seems. Met een flair en gemak waar je u tegen zegt. Of het nu voor de UN in New York is of in één van de lokale tv shows van de inmiddels vijftig in MasterPeace participerende landen. Wil je op de hoogte zijn? Check FaceBook! 

Wervelend en fenomenaal is een belangrijk thema bij deze mannen, hoe geschiedenis gemaakt wordt een belangrijk onderwerp. Ik vraag me af of vrede en ons zelf vormgevend vermogen bepalend zijn voor de huidige tijd. Tegenover het door massive media en het world wide web overweldigend geweld dat van alle kanten wordt uitgestort over ons en diep doordringt in onze wezens. Dit vormt een zodanig bedreigende invasie in ons bestaan dat we ertegen in opstand komen, zelf het heft in handen nemen. Tegelijkertijd ben ik er dankbaar voor getuige te mogen zijn van de verschillende manieren waarop geschiedenis wordt geschreven. Ik hervind mijn passie ervoor. Thanks Andreas Koch en Ilco van der Linde, for sharing your experiences with me! Vre(d)eland en MasterPeace verdienen a hell of a lot of attention. Voor mij een eer to spread the word.