Mijn boekenkast staat er vol mee: geschriften over ik. Het begint met dwepende romanfiguren, breidt zich uit naar filosofie en wordt aangevuld met self help literatuur. Zelfs een boek over het gebruik van het woord ik in het algemeen, in gesproken of geschreven tekst, tref je aan tussen deze studies of the universe, mijn persoonlijke universiteit.

Daarna zijn ‘Overstijg Jezelf’ van neurowetenschapper Joe Dispenza en teksten van de Dalai Lama de planken in mijn kast komen bewonen. Ook een interessant boekje met de titel The Cutting Edge (Bjørn Aris, 2012) verstopte zich tussen de geleerde en wijze woorden. Over menselijk potentiëel en hoe het zich op z’n best manifesteert. Hier vormt zich het begin van Life beyond the concept of me.

Hehe, dat lucht op!

Het grote geheel.
Energie en waar het vandaan komt.
En zoiets als liefde, wat is dat?

Van individuele aanwezigheid hier is eigenlijk geen sprake. Ieder individueel ik-je is, oftewel bestaat, überhaupt en enkel en alleen bij de gratie van de relatie met zijn of haar omgeving in de breedste zin van het woord. Een omgeving waarvan ‘de ander’ van Beauvoir, de wil van Schopenhauer, Freuds verleidelijke theoriën, Jungs archetypen en Tolstojs gecompliceerde en paradoxale karakters deel uitmaken. En waar concepten zoals verleden, heden, toekomst en de maatschappij gewoon projecties zijn van het vermoeden van een groter geheel.

Ik-jes zijn deeltjes energie zoals alles. Vestig je aandacht erop dan materialiseren ze. Waarbij de ik-energie steeds geconcentreerder wordt: ik word. Concentreer je je er niet op dan blijven ik-deeltjes in de potentiële fase, niet meer of minder dan hybernating onderdeeltjes van het grote geheel. Hybernating is wat je computer doet als je het toetsenbord een tijdje niet aanraakt. En het is de Engelse vertaling van een winterslaap doen. Het grote geheel waarin we dan tijdelijk ten onder gaan wordt ook wel omschreven en/of gevisualiseerd als het onbewuste, de goddelijke eenheid, de zee of het universum: feel free to choose your own destination.

Al die relaties samen met de moeilijke, lieve, eerlijke en poëtische woorden die ze met zich meebrengen hebben één ding gemeen: het zijn sta-in-de-wegs voor communicatie, voor het maken van de verbinding. Nu weten we waar het christelijke gebruik ‘ter communie gaan’ vandaan komt: communiceren. En wij maar denken dat dat een modern begrip is! Als relaties en woorden communicatie in de weg staan, en je dit logisch doortrekt, kom je tot het interessante resultaat dat het ik-woord in de weg staat van ik word. Want minder ik-zijn leidt tot meer zijn. Hier is het complexe en paradoxale karakter van Tolstoj’s Anna Karenina niets bij.

Hybernaten en regenereren hebben met elkaar te maken. Het doet denken aan mediteren. Etymologisch gezien is mediteren verwant aan mederi (genezen) en aan het woord meten. Het overpeinzen waard! Want hoe heet het als mensen hybernaten? Mediteren! Je afsluiten van de bewuste wereld om je te meten aan het grote geheel. Als het ik-woord negatief is, is ‘ik word’ positief. Samen vormen ze een mooi plaatje, als een foto. Dat als je er even bij stil blijft staan (meditatie) komt tot regeneratie.

Woorden vormen dan misschien obstakels in het communiceren, mooi zijn ze wel! In potentie…