Zomer in Europa en vooral ook nu hier op een Amsterdams terras. Het is negen uur ‘s morgens. De zon straalt en wordt nu nog vroeg in de morgen zacht gereflecteerd door een paar zonnebrillen om me heen. Alles fris en fotogeniek. Een man van de bloemenkraan aan de overkant tilt grote roze hortensia’s uit zijn Sprinter, paarse bolvormige ui-bloemen en een begrafeniskist boeket.

‘Goeiemorgen’

‘Hallo. Hebben jullie een Spa Rood of eigenlijk, hebben jullie ook een ander mineraalwater dan Spa Rood?’

‘Ja we hebben Bru’

‘Oh ja, geef dan maar een Bru’

‘Jullie hebben geen Pellegrino of zo?’

‘Nee, sorry’

Na Vichy Catalan in Spanje en Badoit in Frankrijk, voelt het lokaal geserveerde bruisende mineraalwater hier een beetje als een koude douche. Ingewikkeld onderwerp, mineraalwater. Duurzaamheid versus gezondheid. Water uit de kraan is vele malen duurzamer maar mineraalwater vele malen gezonder dan elk ander drankje ter consumptie. De hittegolf van een aantal weken terug die ons overspoelde op doorreis in Frankrijk en nog lang nazinderde op onze eindbestemming in de Spaanse Pyreneeën, heeft me afgebracht van thee. Er ging een heimelijke gezondheidswens in vervulling. Alleen maar water drinken. Klaar met al die andere ellende. Maar er bestaat water en water, werd al snel duidelijk.

Ons consumptief gedrag is weird. Water stroomt gratis uit de kraan. Mijn dorst ermee lessen, ho maar! Water uit de kraan moet op z’n minst verrijkt met een druppeltje ionic trace mineral solution. Dit brengt de mineralen terug in kraanwater. Want ik wil natuurlijk geen dood water drinken. En dan wil ik het eigenlijk ook graag gekoeld, uit de ijskast. De toegevoegde waarden qua temperatuur en levendigheid verlenen kraanwater net dat beetje meer, kennelijk noodzakelijk om als dorstlesser opgeld te doen. Kenmerkend dit gedoe. Typisch voor onze hang naar additieven. Op elk terrein. No matter what.

Thuis heb ik meestal geen bruisend water. Tot verdriet van mijn oudste dochter. Frisdrank hebben we al helemaal niet in huis en sap houden de kinderen niet van. Dus dat hebben we ook niet. Of het nou ananas, appel of multivruchten is. Gelijk hebben ze, denk ik stiekum, voor wat betreft onze zoetzure voorverpakte supermarktsappen. Jammergenoeg gaat een goede vers fruit shake er ook niet in.

Water! Voor de oudste met bubbels en voor de jongste plat. Spa rood is niet lekker genoeg om zware liters naar twee hoog te tillen heb ik besloten. Plat stroomt het uit de kraan. Chiffons bij Duikelman gehaald. Maar de zogenaamde slagroompatronen zijn duur en het voelt als enorme verspilling voor elk litertje water zo’n patroon de prullenbak in te mikken. Daarbij moet het water koud zijn anders werkt het systeem niet. Isolerende (!) chiffon eerst in de ijskast zetten. Als het water koud is deze eruit halen. Een slagroompatroon erin stoppen en gas creëren. Dan heb je 1 liter spuitwater die je het liefst direct opdrinkt. Anders verliest het z’n bubbels. Geen doen. Dan maar geen bruisend water thuis.

En zo is bruisend water verworden tot een treat waar we onszelf op trakteren als we ergens wat gaan drinken. Heerlijk. Verwend consumptief gedrag is er overigens niet minder om. Waren het eerst de goede Italiaanse espressobonen, daarna de kwaliteit van de thee (het liefst losse thee geserveerd in een potje) en heel vroeger het juiste assortiment wijnen en bier dat onze gang naar bepaalde cafés en bars bepaalden; nu gaat het om wat voor bruisend mineraalwater er wordt geserveerd.

En dat terwijl al dat transport van water hartstikke niet duurzaam is. Stella Maris uit Amsterdam gelukkig wel. Haalt het qua smaak niet bij Pellegrino. En al zeker niet bij het overheerlijke Vichy Catalan. Maar okay. Daarvoor zijn we dan ook gewoon thuis in eigen land. Wat het geheim is van lekker (bruisend) mineraalwater? De hoeveelheid van het mineraal Natrium oftewel zout. Hoe zouter hoe lekkerder. Druppeltje ionic trace minerals, paar graden Celsius kouder en wat milligrammetjes grof zeezout toevoegen aan een slok kraanwater. Nu de bubbels nog.

Ze leefden nog lang en gelukkig.