De gevel van Juice Brothers op de van Woustraat is niet bepaald aantrekkelijk. Een uitstraling van dertien in een dozijn. Gelukkig voor hen hoeven ze het voor mijn bezoek niet te hebben van hun gevel. Ik ben verwezen. Met mijn vegan partner in crime Michiel. Samen op verkenningstocht door de vegan-lunch-optie-jungle van Amsterdam, delen we sinds een jaar eens in de zoveel weken tussen half één en half drie ‘s middags, onze bevindingen. Een jungle die overigens heel wat minder exotisch en voor de hand liggend is dan ik dacht. Het love, peace and happiness adagium in aanmerking nemend dat onze hoofdstad toch wel uitdraagt. Daar hoort het ontzien van dieren uit culinair genot klaarblijkelijk niet uitgebreid of vanzelfsprekend bij. Gelukkig is de engelstalige site Awesome Amsterdam geen onverdienstelijke gids.

De dag dat Michiel en ik afspraken om van Unlimited Health op de van Ostadestraat een volgende stop te maken in ons vegan lunch avontuur, bleek hun raw en vegan keuken tijdelijk gesloten. ‘Juice Brothers op de van Woustraat, kennen jullie dat?’ Twee weken later parkeer ik er m’n fiets tien minuten voor onze afspraak tegen de gevel, me vluchtig afvragend of deze stop een succes is.

Eenmaal binnen word ik gelukkig en prettig verrast. Wat ze in huis hebben is absoluut anders dan anders. Ik pak uit de koelvitrine alvast een turmeric shot en bestel aan de counter genmaicha thee. ‘Of ik er een glaasje water bij wil’, wordt me aardig gevraagd. Opzet en inrichting zijn meer gericht op take out dan lekker even zitten. Ik neem plaats aan één van de drie tafeltjes en concentreer me op de menu flyers. Disposable afhaaldrukwerk waarin ik scan: l’eau de coco, moringa – bladeren van de tree of life die zoals de lijvige informatiefolder bij de Alchemist Garden aan de Overtoom uitéénzet, werkelijk alles healt – matcha, lucuma, to name but a few of the food stuff waarvan ik dacht de enige te zijn het te koesteren in mijn keukenkastje. Vaak niet wetend waarom, hoe en wat. Het is goed, je bent niet de enige, is de message. Vanwege de thee sla ik het glas water af. Om erachter te komen dat het turmeric shot actually proofs itself to deserve better. Het is an actual shot. Tjeezz. Ik dacht dat de energy date balls die ik zelf maak en dan rol door een mengsel van amandelmeel en turmuric qua spices heftig zijn. Niet dus. If this is what people commercially stomach! Intussen wordt er een leuk design ding voor me neergezet: BREWT. Een persplex containertje met een klapdeksel en een ingenieus bodemsysteem, het geheel geparkeerd op kleine pootjes naast een groot glas. Als je het geval op het glas zet opent de onderkant automatisch en stroomt er warme thee gezeefd en wel uit. De naam suggereert dat het specifiek voor thee ontworpen is of voor andere plantaardige brouwsels. Surely a creative mind inventing this. Dat ik hier genmaicha kan drinken is net zo verrassend als de knallende smaak van het turmeric shot. Strikt genomen (wie bepaalt dat?) is genmaicha geen health treat. Opmerkelijk veel gezonds wordt het toegedicht. Maar puur vanuit het lichaam bekeken, als het draait om enzymen, mineralen, vitamines of geneeskrachtige kruiden, levert groene thee geen bouwstoffen. Het valt juist in de categorie stimulants. Dat wil zeggen dat het lichaam wordt aangezet tot een afweerreactie. Deze gevechtshouding levert een tijdelijke kick op, het opwekkende effect. Koffie, alcohol en suiker doen hetzelfde. Deze ‘wetenschap’ weerhoud mij er niet van veel groene thee te drinken. Hier in ons koude kikkerlandje zelfs meer dan water, beken ik. Voor wat betreft mijn voorkeur voor groene thee boven echt gezonde dorstlessers, vind ik mezelf kleinzielig en koppig. Maar ik ben niet de enige health freak die zich stimulerende middelen permitteert, is wat Juice Brothers me meegeeft. 

Japanse genmaicha thee heeft een prachtige felgroene kleur door de toevoeging van matchapoeder. Dit is vermalen groene theeblad van de allerhoogste kwaliteit; exclusief en duur. Zoals de Japanners er thee mee maken, daar kunnen wij nog heel wat van leren. Hier komt de opmerkelijke Japanse theeceremonie om de hoek kijken. Net als Japanse koks in opleiding vijf lange jaren besteden aan het tot in de perfectie leren koken van zoiets schijnbaar simpels als rijst, vereist het juist uitvoeren van een traditionele theeceremonie een nog veel langere geduchte training. Het is één van de Japanse kunsten waarbij meesterschap wordt verworven door minitieuze controle van lichaam en geest over de materiële wereld. Dit gaat een stukje verder dan ons begrip van een ritueel. Dit gaat verder dan begrip überhaupt. Terug naar de heerlijke genmaicha. Derde ingrediënt naast groene theeblad en gifgroen matchapoeder is ongekookte gefrituurde rijst. De korrels zwellen op als kroepoek en hebben wat wel weg van bruin gebakken larfjes met hier en daar een gepoft exemplaar ertussen dat lijkt op een schattig mini popcorntje. I’m lovin’ it. De smaak is onverwacht hartig. Zie je het iemand voor het eerst proberen die je aankijkt als Snoopy die te zure citroenlimonade drinkt en ‘wat maak je me nou?’ uitstraalt dan komt dat door de noodzakelijke acquired taste ervaring. Op z’n Nederlands: je moet het leren drinken. Net als wijn, koffie en schimmelkaas. Komen we terug op de natuurlijke smaak van het lichaam, haar reactie op stimulants en het contrast met de smaakbeleving van echte, rijk aan bouwstoffen en noodzakelijke voeding. Een onderwerp als wat vind je lekker?, dat ik hier voor het gemak even oversla. Wanneer Michiel komt ga ik lekker voor de inca bliss date-energy balls en raw chocolate truffles. Bommetjes van fruitsuiker en afrodiserende cacoa. Is goed lekker? Is lekker goed?

We lezen in de menu flyer dat Juice Brothers is geïnspireerd op het foodism van Mercedes Anna Martinez uit New York. Het aardige meisje achter de counter vragen we later of het de bedoeling is dat Juice Brothers een keten wordt. Jazeker dicht ze ons toe met een grote hartelijke lach en lichtjes in haar ogen. We wensen ze succes. Leuk concept. Willen we best meer van. Ondanks dat Mercedes Anna Martinez New York geen hits oplevert bij Google.